Gereç ve Yöntem: Şiddetli nonproliferatif diyabetik retinopati ve proliferatif diyabetik retinopati tanısı alan ve sonrasında panretinal fotokoagülasyon tedavisi gören 26 hastanın 35 gözü prospektif olarak çalışmaya dahil edildi. En iyi düzeltilmiş görme keskinliği, göz içi basıncı, biyomikroskopik muayene, fundus muayenesi, renkli fundus fotoğrafı, flörosein anjiyografi bulguları ve optik koherens tomografi ile ölçülen subfoveal koroid kalınlığı ve santral maküla kalınlığı değerleri panretinal fotokoagülasyon öncesinde ve panretinal tamamlandıktan sonra 1. hafta ve 1. ay kontrollerinde ölçülerek kaydedildi. İstatiksel yöntem olarak Friedman Anova ve Pearson korelasyon analizi kullanıldı. p<0.05 olan değerler istatiksel olarak anlamlı kabul edildi.

Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 57.35±6.32 yıldı. Ortalama diyabet teşhis süresi 15.23±8.93 ay ve ortalama HbA1C seviyesi 8.35±1.29\'du. Hastaların 8\'inde şiddetli nonproliferatif diyabetik retinopati, 18\'inde proliferatif diyabetik retinopati mevcuttu. Ortalama subfoveal koroid kalınlığı panretinal öncesi 311.63±53.53 mikrondan panretinal fotokagülasyon tamamlandıktan sonra 1. ay 318.37±53.03 mikrona arttı (p=.000). Santral maküla kalınlığı panretinal öncesi 271.77±21.25 mikrondan panretinal fotokagülasyon tamamlandıktan sonra 1. ay 284.57±19.83 mikrona arttı (p=.000). En iyi düzeltilmiş görme keskinliğinde panretinal öncesi ve sonrası arasında anlamlı bir fark yoktu (p=.068). Göz içi basıncında panretinal öncesi ve sonrası arasında anlamlı bir fark yoktu (p=.097).

Tartışma: Panretinal fotokoagülasyon, diyabetik retinopatili hastalarda subfoveal koroid kalınlığını ve santral maküla kalınlığını arttırsa da daha uzun takip süresine sahip çalışmaların gerekli olduğunu düşünmekteyiz. Anahtar Kelimeler : Diyabetik retinopati, optik koherens tomografi, panretinal fotokoagülasyon