Yöntem: Dirençli DMÖ tedavisinde R/B uygulamasından afl ibercept tedavisine geçişin fonksiyonel ve anatomik sonuçlarını değerlendirmek amacıyla retrospektif bir çalışma planlandı. Afl ibercept tedavisi öncesi, son 6 ay içinde en az 3 anti-VEGF intravitreal enjeksiyonuna rağmen dirençli diabetic makula ödemi olan olgular çalışmaya dahil edildi. Üç aylık yükleme dozunda afl ibercept tedavisi uygulandıktan sonra, hastalar 4 haftada bir değerlendirildi ve nüks olduğu takdirde ek enjeksiyon uygulandı. Aflibercept tedavisine geçmeden önceki son muayene ile afl ibercept tedavisini takip eden son muayenede belirlenen en iyi üzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ve santral makula kalınlığı (SMK) değişimi istatiksel olarak analiz edildi.

Bulgular: Çalışmaya 33 hastanın 50 gözü dahil edildi. Afl ibercept öncesi ortalama takip süresi ve afl ibercept sonrası ortalama takip süresi sırasıyla 25.2 ± 19.7 ve 10.7 ± 4.5 ay idi. Afl ibercept öncesi 0.81 ± 0.37 (logMAR) olan EİDGK, afl ibercept sonrası son kontrolde 0.69 ± 0.44 (logMAR) a yükseldiği görüldü, değişim istatistiksel olarak anlamlı idi, (p = 0.007). Son EİDGK?nin afl ibercept öncesi EİDGK ile pozitif korelasyon gösterdiği belirlendi (r = 0.720, p = 0.001). Ortalama son SMK? nın (373.9 ± 146.1, ?m), başlangıç değerine (475 ± 140, ?m) göre istatistiksel olarak anlamlı derecede azaldığı saptandı, (p = 0.001). Son SMK nin afl ibercept öncesi SMK ile zayıf bir korelasyon gösterdiği belirlendi (r = 0.430, p = 0.003).

Sonuç: R/B tedavisine yetersiz yanıt veren hastalarda, afl ibercept tedavisine geçiş, başarılı fonksiyonel ve anatomik sonuçlar sağlayabilmektedir.

Bu çalışma, tedavi değişimi için kesin bir zamanlama önerememiş olmakla birlikte, görme düzeyinde belirgin bir azalmayı beklemenin gereksiz olduğunu göstermektedir. Anahtar Kelimeler : Diyabetik maküler ödem, aflibercept, anti-vasküler endotelyal faktör tedavisinde ilaç değişimi, santral makular kalınlık