Gereç ve Yöntem: Refrakter DMÖ olan 43 hastanın 58 gözü çalışmaya alındı. Hastaların ortalama yaşı 61.60±8.72 yıldı. Hastalara birer ay arayla 3 doz 0.5 mg intravitreal ranibizumab enjeksiyonu uygulandı. Hastaların enjeksiyon öncesi ve enjeksiyon sonrası en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EDGK) ve optik koherens tomografi (OKT) görüntüleri kaydedildi.

Bulgular: Hastaların ortalama takip süreleri 8.4 aydı. Ortalama EDGK tedavi öncesi ve tedavi sonrası sırasıyla 0.87±0.40 logMAR,ve 0.84±0.42 logMAR olarak idi. Tedavi öncesi ve sonrası EDGK'ndeki değişim anlamlı değildi (p>0.05).Onbir gözde (%18.96) 3 doz enjeksiyon sonrası 1. ayda görme keskinliklerinde 1 sıra (5 harf) ve üzerinde artış saptandı. Kırkbir gözde (%70.70) görme keskinliği stabil kaldı. Altı gözde (%10.34) ise görme keskinliğinde düşüş saptandı. Ortalama santral maküla kalınlığı (SMK) enjeksiyon öncesi ve sonrası sırasıyla 528.27±111.31 ve 450.34±128.29 μm olarak hesaplandı. SMK'ndaki azalma ortalama 77.93±127.11 μm idi ve anlamlıydı (p<0.001). Üç doz enjeksiyon sonrası 1. ayda 38 gözde (%65.52) enjeksiyon öncesine göre OKT'de maküla ödeminde azalma saptandı, 10 gözde (%17.24) maküla ödeminde değişiklik olmadı, 10 gözde (%17.24) ise maküla ödeminde artış saptandı.

Sonuç: Ranibizumab enjeksiyonlarının görme düzeyini olmasa da maküla ödemini anatomik olarak iyileştirdiği gözlendi. Bu hastalardaki foveal fotoreseptör hasarı veya hastaların kötü kan şekeri regülasyonu ile ilişkili olabilir. Keywords : Diabet, refrakter maküler ödem, ranibizumab